Niets is wat het lijkt

Voor de Wie Is De Mol kijkers onder ons een bekende term: "niets is wat het lijkt". Ook voor China zeer toepasselijk. Het heeft even geduurd, maar ik heb dan toch een blog aangemaakt. Een kijkje in mijn leven in Beijing en omstreken. Ook het aanmaken van de blog ging niet helemaal van een leien dakje (iets met een "great fire wall", oftewel "internetmuur"). Maar hier is hij dan, mijn eerste blog. 

Waar kun je in China vanuit gaan? In ieder geval dat je nergens vanuit kunt gaan. Hm. Tegenstrijdig, maar tot nu toe (helaas?) waar. Je vervelen zal in ieder geval niet snel gebeuren hier. Fijn, maar soms ook frustrerend. 

"Let's Merry" (Chinees: "Let's share")

Ovenwanten op de motor, postsorteerstations op straat en een hele, dode kip (ja met poten en al) op het aanrecht; je kijkt hier echt je ogen uit. Gisterochtend wist ik niet echt goed waar ik moest kijken toen een moeder haar dochtertje midden op het pad naast mijn flat liet plassen. Voelde een zelfde soort plaatsvervangende schaamte die avond, toen mijn oppaskindje opeens haar broek omlaag deed in de auto, omdat haar tante haar kont moest krabben. Ja, je leest het goed. Ideeën over privacy, personal space en dergelijke zijn hier lichtelijk anders. Wat enigszins verklaarbaar is als je bedenkt dat Beijing rond de 22 miljoen mensen telt, met 1,3 miljard in heel China. Maar toch.. Het zal even duren voordat ik hier aan gewend ben. Eergister stonden we als sardientjes in een blik, maar dan in de metro. Ook de "mensenduwers" onder het metropersoneel heb ik inmiddels gespot. 

Nu we het over vreemde beroepen hebben, in China kennen ze er genoeg. Laatst zag ik een aantal mensen leeuwenbeelden bijschaven en oppoetsen. Van mijn mede-Beijingganger Carlotta heb ik al over gatengravers en anderen gehoord. Tja, je moet wat als je al die mensen aan een baan moet helpen..

Het Chinese gezin bij wie ik woon heeft ook een aantal mensen in dienst. De baomu (lees: boumoe): de vrouw die kookt, wast, als part-time nanny inspringt en moet komen opdraven voor allerlei (mindere?) karweitjes. Verder is er de chauffeur, men noemt hem dage (grote broer), die eigenlijk tegelijk een soort van loopjongen is. De chauffeur woont hier overigens niet, maar is er elke dag en eet meestal mee. De tante van het oppaskind woont er wel en draagt ook flink bij aan het huishouden. Met de ouders, het kind en ik zijn we nu dus een gezin van zes. Hoe dat precies werkt ben ik nog aan het uitvogelen.. Wat dagelijks tot grappige en soms frustrerende situaties leidt. 

Dit is zowel op grote als op kleine schaal. Gisteravond kwam ik er in mijn zoektocht naar het juiste lichtknopje ook achter dat er een grinder in de gootsteen zit. Hopelijk is alles nog heel.. De communicatie verloopt nog niet helemaal soepel. De verschillende dialecten (Shandong, Beijing, Liaoning en mijn Chinederlands) vormen een uitdaging voor ons allemaal. Toch begrijpen we elkaar iedere dag weer een beetje beter. 

Er gebeurt elke dag weer zo veel, dat ik er al een heel boekwerk over zou kunnen schrijven. Maar nog heel even dan, voordat ik ga. Tijdens de maaltijden voltrekt zich een bijzonder fenomeen, een soort variant op "spuiten en slikken": "smakken, slurpen, spugen en boeren". Ik was van de veronderstelling dat het boeren niet zo veel zou voorkomen als het vooroordeel doet vermoeden, maar misschien is het toch niet zo zeer een vooroordeel als ik dacht. Inmiddels begin ik al aardig in te burgeren op dit gebied trouwens. Nog even en ik boer, slurp en smak net zo hard mee. Waar je mee omgaat..